Vandaag is World Health Day
Deze dag staat in teken van wereldwijde gezondheidszorg. Dat iedereen recht heeft op hulp om te herstellen, over de hele wereld. Ik vind het belangrijk hier een extra inzicht aan toe te voegen. Anorexia Nervosa, Bulimia Nervosa, Orthorexia Nervosa en zoveel andere eetstoornissen worden wereldwijd vaak verkeerd begrepen of erkend.
Anorexia nervosa betekent letterlijk: “Gebrek aan eetlust door nerveuze oorzaken”.
Wat? Ja, deze benaming is inderdaad nogal misleidend. Toch wordt deze ziekte vaak zo geïnterpreteerd.
Dit zal ik even verduidelijken door mijn verhaal te vertellen.
Het vallen
Traag. Heel traag kom je in een eetstoornis terecht. Zo traag dat je het zelf niet voelt gebeuren. De hele eerste aanwijzingen dateren van toen ik slechts 9 of 10 jaar was. Een normaal meisje, niet dik, niet te mager, maar ze vond haar bovenbenen te dik. Maar daar bleef het toen ook bij. Het vallen begon echt in de middelbare school. Ik leerde de term vermageren kennen, mooi en populair zijn, en zeker geen buitenbeentje worden. Mijn perfectionisme en onzekerheid hebben mij toen genekt. Op alle vlakken: Punten op school, vriendinnen, angst om op te vallen maar tegelijk ook niet gezien te worden.
Kortom niet goed genoeg zijn.
Hoi nieuwe ik!
Redding. Dat dacht ik. Het was nu niet meer zo moeilijk om bij mezelf te zijn. Ik kon ook iets, en ik kon het zelfs beter dan alle andere meisjes op school. Ik had discipline. Voor het eerst had ik macht over mijn gevoelens, kon ik presteren en mezelf kwetsen op een manier waar ik plezier in vond – sorry hiervoor aan mezelf. Ze was veranderd, niet meer dik, saai en onpopulair. En wacht maar, ze wou nog beter worden!
Uppercut
Recht in mijn gezicht. Achterover lag ik. Het ging niet meer. We waren op skireis, 1 januari 2014, bij het ontbijt. Mijn ouders zouden hulp zoeken. Ik was nog niet mager genoeg, nog heel ver van mijn doel. Pas als ik dat doel bereikt had, dan zou ik écht gelukkig kunnen zijn. De familie begreep het niet, mijn broer was verdrietig. Iedereen was ontredderd. Moi inclus. Hulp vonden ze. Later zou de ene therapie na de andere volgen, van therapeut naar psycholoog en terug. Maar 1 keer was het anders.
Vol angst, onzekerheid en ook wel een beetje woede, zat ik daar, in de wachtzaal bij de nutritioniste. Zij zou mij gaan vertellen wat ik moest eten en mijn gewicht opvolgen. Mij terug dik maken dus. De angst bleef, maar ze begreep mij. Ze begreep alles. Ze luisterde, ze hielp. De nutrioniste waar ze toen zo bang voor was heeft haar leven gered. Niet met een eetschema maar met liefde. Anne-Pascale kreeg een plaats in mijn hart. Samen met mijn ouders stond zij naast me voor wat komen zou.
Het gevecht
Diep. Heel diepe gevoelens moesten aangekaart worden. De tweestrijd tussen de “nieuwe” ik -het donkere deel in mijn hoofd- en de echte ik, escaleerde snel. Ik werd opgenomen. Niet in een eetstoorniskliniek, daar bleek ik “te ziek’ voor. Het was een zoektocht naar hulp, een weg om te overleven, die zich afspeelde in chaos. Na een absoluut dieptepunt, lichamelijk én fysiek, kwam ik voor de tweede keer mezelf tegen. Haar dichte omgeving wist beter wie ze was dan ze het zelf wist. School liet me mijn schooljaar overdoen. Ze zal het toch nooit kunnen ophalen, zeiden ze. Het is ook te gevaarlijk om andere leerlingen aan te steken, zeiden ze ook. Huh? Precies alsof een eetstoornis besmettelijk is. Nu zou IK winnen.
Leven of overleven?
In eerste instantie maakte ik de keuze te overleven voor mijn ouders, broer en familie, echte vrienden en Anne-Pascale. Beetje bij beetje kon ik ook kiezen om te overleven voor mezelf. Door te vechten tegen de chaos in mijn hoofd. Mee mogen op reis, terug naar school kunnen gaan, bij mijn vrienden zijn. Deze motivaties maakten dat het overleven evolueerde naar leven. En vandaag leef ik gemotiveerd, met dank voor wat ik heb mogen overleven.
Met dit verhaal wil ik aantonen dat Anorexia Nervosa, net zoals andere eetstoornissen, niet gaat om het eten of niet eten. Achter het (niet) eten zitten diepe emoties en gevoelens.Het inzicht dat ik met dit blogbericht wil meegeven is dat een eetstoornis geen keuze is, maar een ziekte. Mijn familie heeft er alles aan gedaan om mij te helpen herstellen. Over de hele wereld vechten mensen tegen een eetstoornis. Ook zij hebben hulp en erkenning nodig. Met dit bericht kunnen we meer mensen het inzicht geven en zo meer begrip voor eetstoornissen creëren.
Comentários