Ouders.
Before you were born, they dreamed of you. They imagined you. They kept on going for you. Now that you are here, they hope for you. They love you. They keep on going you.
Nothing just happens.
Dit blogbericht is speciaal.
Ik schrijf het niet alleen. Huh?
Nee, dat doen we samen.
Heb jij het meegemaakt?
Weet jij wat het is?
Weet jij wat een eetstoornis met jullie als gezin, je dochter, je zoon,
de dichte omgeving doet?
We kunnen een steun zijn voor iedereen die het even moeilijk heeft.
We creëren (h)erkenning voor deze ziekte.
Jij werd niet ziek, maar toch leef(de) je ermee.
Via deze post plaats ik de ervaringen van ouders van iemand die een eetstoornis heeft (gehad).
Ook jullie zijn niet alleen, mama, papa.
Het is mogelijk om jouw getuigenis volledig anoniem te maken.
Anonieme inzending:
Hey Agath,
Ik ken jou niet maar niettemin ben ik vol bewondering voor jouw inzet, voor jouw strijd. Bijzonder knap dat je jouw verhaal wil delen, niet uit eigenbelang, maar met de bedoeling anderen te kunnen helpen. Toen een paar dagen na jouw artikel in HLN er een vergelijkbaar verhaal van de atlete LC kwam kreeg ik een aangenaam gevoel…….eindelijk eens goed nieuws in HLN.
Na de sensationele voorpagina verhalen van de laatste maanden en vooral de laatste week voelt het wel goed om eens echte positieve dingen te lezen. (waarbij ik niet wil gezegd hebben dat ik het probleem van deze personen zou onderschatten). Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het artikel van LC zou kunnen geïnspireerd zijn door het artikel over jouw probleem.
Als dat zo is dan is dit schitterend en hoop ik dat jullie getuigenissen heel wat “slachtoffers” van AN de moed/kracht zullen geven om jullie om hetzelfde te beslissen en te bereiken.
Duimen maar en ik, volg het wel.